Σήμερα έχω να κάνω πολλές δουλειές και το σκεφτόμουν από ψες και αγχωνόμουνα. Νομίζω το ότι έχασα και το πορτοφόλι μου συνέβαλε σ’αυτό το άγχος, και για να μην μακρηγορώ μ’ έπιασαν αϋπνίες (γύρω στις 2-3 αϋπνίες...αχεμ).
Άπλωσα λοιπόν στον καναπέ γύρω στις 23.30 και άρχισα να διαβάζω μπλογκς και να ανατρέχω στα αρχεία κάποιων αγαπημένων μου μπλόγκερ...ας μην πούμε ονόματα και κάνουμε και διακρίσεις... ;-) Η ενασχόληση απέβη άκρως ψυχαγωγική..
Κάθε μία ώρα κοίταζα το ρολόι και το μάτι ακόμα ππιρίλλα. Όταν πήγα στο κρεβάτι γύρω στις 3.30, αποφάσισα να δω ένα CSI για να νυστάξω και τελικά γύρω στις 4 όντως κοιμήθηκα.
Βλέπω λοιπόν όνειρο ότι βρίσκομαι σ’ένα κοσμηματοπωλείο στη Γερμανία (whaaaaat??? με φωνή Barney από το How I met your mother – ναι, το κοσμηματοπωλείο είναι ένας από τους τόπους που δεν συχνάζω.) Σκέψου ότι ήταν ένας τεράστιος χώρος γεμάτος γυάλινες βιτρίνες με βάση από άσπρο ξύλο, οι οποίες ήταν σχεδόν στο ύψος μου και δημιουργούσαν ένα τετράγωνο μέσα στο δωμάτιο, όπου μέσα στο τετράγωνο υπήρχαν κι άλλες βιτρίνες, κάτι σαν ψιλο-λαβύρινθος. Οι βιτρίνες ήταν επίσης κάπως ενωμένες και αν ήσουν στη μία πλευρά του δωματίου και ήθελες να φύγεις έπρεπε να κάνεις όλο το γύρο. Στο μαγαζί υπήρχαν δύο ακόμα μόνο Γερμανίδες πελάτισσες που χάζευαν.
Κάποια στιγμή οι δύο Γερμανίδες χαιρετάνε την πωλήτρια και ξεκινούν προς την έξοδο. Η πωλήτρια όμως που καθόταν στο ταμείο και κατά κάποιο τρόπο μπλόκαρε την έξοδο, τους είπε «Λυπάμαι, αλλά πρέπει να πληρώσετε πρώτα». Και της λένε «Τι;; Αφού δεν πήραμε τίποτα». «Ναι, αλλά δοκιμάσατε» τους λέει αυτή, «μια χρυσή αλυσίδα» (ντόινγκ...). Μετά από συζήτηση κάποιων λεπτών που προσπάθησαν να την συνετίσουν, γυρίζουν προς το μέρος μου και με κοιτάνε με ύφος απελπισίας.
Τότε η δικιά σας μετά από 5 κύκλους Boston Legal που είδε επανειλημμένα τους λέει χαμηλοφώνως και με συνωμοτικό ύφος «Χωρίς να είμαι 100% σίγουρη, αυτό δεν ισχύει. Δεν υπάρχει κανένας νόμος που να λέει ότι όταν δοκιμάσεις κάτι πρέπει να πληρώσεις». Κάνω μία παύση 3 δευτερολέπτων, τις αρπάζω και τους λέω «Πάμε να φύγουμε τώρα αμέσως! Πάμε!!!». Ξεκινάνε κι αυτές με σιγουριά, και ώσπου να κάνουν δύο βήματα, η πωλήτρια πάει στην πόρτα, την κλειδώνει και βάζει το κλειδί στην τσέπη της. Ταυτόχρονα μπαίνει και ένας χοντρός σεκιουριτάς με μούσι αλά James Hetfield των Metallica και στέκεται στη γωνία σε επιφυλακή και παρακολουθεί τη φάση.
Και ξεκινάει ένας πανικός, ένας χαμός μέσα στο λαβύρινθο, και πριν να το καταλάβω συνειδητοποίησα ότι ξεκίνησε καβγάς με ξύλο σε στιλ Body Combat και άρχισε να μπαίνει κόσμος από διάφορες μεριές (μην με ρωτήσετε από πού, είναι όνειρο είπαμε) που χωρίστηκε σε δύο ομάδες: αυτοί που υποστήριζαν τις πελάτισσες και αυτοί που υποστήριζαν την πωλήτρια (...no comment). Ξαφνικά, βρεθήκαμε σε μια άλλη αίθουσα του κοσμηματοπωλείου που ήταν τεράστια και άδεια, και σχηματίσαμε ένα μεγάλο κύκλο και στη μέση παλεύαμε. Εγώ δε, ήμουν στο στοιχείο μου (superwoman που ήρθε να σώσει τον ανυπεράσπιστο κοσμάκη).
Η κορύφωση του ονείρου ήλθε όταν κάποια στιγμή, από τις δύο «απεναντινές» γωνίες του δωματίου ξεκινούν δύο να τρέχουν (ένας άντρας και μία γυναίκα) και εκεί που συναντήθηκαν στη μέση πετάγεται η γυναίκα πρώτη και του κάνει κεφαλοκλείδωμα και τον καθηλώνει στο έδαφος!!!! Γελούσα τόσο δυνατά στο όνειρο μου που τελικά ξύπνησα!
Τι να πω.... Τουλάχιστον ήταν εύθυμο όνειρο, κάτι που έχω να δω πάρα πολλά χρόνια. Λες να ήταν σημαδιακό σημάδι;;;
